Ik ben kort van stof… Ik reageer geïrriteerd omdat je je volgend drankje al bestelt terwijl het vorige nog halfleeg voor je warm staat te worden…
Ik merk op dat ik vervelend ben en tegelijkertijd voelt het toch comfortabel genoeg om mezelf in dit gedrag te wikkelen…
Jij merkt het op en blijft toch een hele tijd je vrolijke zelve, tot je me plots aankijkt en vraagt “hoe voel je je eigenlijk”… De vraag werd mild gesteld, zonder hardheid, vanuit oprechte interesse…
Ik schrik. Pats – boem, verplicht vertragen, aandacht naar binnen keren. Ik neem even de tijd om te voelen… Ik merk op dat ik diep vanbinnen echt bang ben. Corona heeft ons (en vele zelfstandigen) geraakt in die zin dat we de eerste maanden geen cliënten meer in het echt mochten zien, maar enkel online… Niet alle cliënten waren mee in het online verhaal en besloten hun afspraak uit te stellen tot na de lock-down. Spannende tijden dus, daar hoef ik geen tekening bij te maken. Intussen zijn we weer langzaam aan het bewegen naar het pre-corona tijdperk. Dus we besloten in onzekere tijden toch een nieuwe medewerker aan te nemen, die we sneller als voorzien zouden laten opstarten… Et voilà; de basis van mijn angst: een nieuwe medewerker in onzekere tijden…
Ons hoofd (het mijne inclusief) gooit ons op zulke momenten allerhande oplossingen/gedachten toe om de angst snel onder controle te houden. Eén van die evidente oplossingen was: “om te besparen moet je ervoor zorgen dat je man niet te veel geld uitgeeft”… Evolutionair gezien waren deze strategieën om weg te blijven van ongemak erg handig. Je kon maar beter (snel!) oplossingen bedenken als je een hongerige tijger tegen kwam. In het hier zijn de oplossingen die je hoofd je toegooit vaak wat minder handig. De bevelen van mijn hoofd om financieel voorzichtig te zijn om zo de angst onder controle te krijgen, misten hun doel. Want angst laat zich niet controleren. De angst zat er dus nog, maar nu enkel bedekt onder een jasje van frustratie… Maar wat nog erger was; het kostte me mijn quality time en connectie met jou. Dus ik besloot mijn tirannieke hoofd los te laten en echt bij jou te zijn…
Ik wil je bedanken, want je deed op dat moment enkele hele helpende dingen voor me.
Je deed me vertragen, waardoor ik even pauzeerde met mijn gedrag.
Je deed me naar binnen keren, ruimte geven aan wat ik echt voelde.
Je deed me stilstaan bij het waarom van mijn gedrag, het onder controle houden van mijn angst.
Door die 3 stappen, kon ik het tij keren en de keuze maken om te investeren in wat ik echt nodig had, in wat wel werkend was… Namelijk een warme, ontspannende en aanwezige avond met jou…
Kan jij deze 3 stappen voor jezelf toepassen op momenten dat je gedrag stelt dat niet handig is? Vertragen, voelen wat er onder jouw gedrag zit en stilstaan bij het waarom…? Laat me weten hoe het ging!
Merk je dat je hierin vast loopt en wel wat hulp kan gebruiken? Contacteer ons dan, we gaan graag met je op pad.
