Dag Glenn, bedankt dat ik je mocht interviewen over je loopbaan. Laten we beginnen bij het begin, dus bij je schooltijd. Hoe is die verlopen?
Ik koos in het middelbaar voor Latijn-Wiskunde. Eigenlijk vooral omdat mijn ouders zeiden “mik maar hoog genoeg”. Ik was op dat moment serieus aan het puberen en wist niet hoe ik moest leren. Dus het eerste jaar was geen succes. Het tweede jaar schakelde ik over naar moderne, maar ook daar lag mijn focus op allesbehalve leren.
Omdat vrienden voor de kunstschool kozen, besloot ik hen in het derde jaar te volgen. Ik koos voor fotografie, vooral omdat de overige richtingen me niet lagen.
Naast school was ik al vroeg bezig met zoeken naar manieren om kleine zaakjes op te starten. Zo zette ik als puber na schooltijd een handeltje op in buxus, in guppy visjes,… Je kon het zo gek niet bedenken of ik deed het. Vanaf mijn 16de werd fotografie mijn middel om te ondernemen. Ik voelde toen al duidelijk dat ik warmer werd van het ondernemen zelf, dan van fotografie.
"Ik voelde toen al dat ik warm werd
van het ondernemen."
En hoe koos je dan wat je verder wou studeren na het middelbaar?
Mijn puberteit was een periode waarin ik heel veel nadacht over het leven… Ik zocht een studie in het verlengde hiervan en koos voor psychologie. Nu zie ik dat die keuze meer vanuit persoonlijk geworstel vertrok en dat is niet echt de beste basis was voor deze keuze. Had ik vanuit passie gekozen dan koos ik waarschijnlijk voor een studierichting die me toeliet zaken te creëren en efficiënter te maken zoals engineering of IT…
Daarom ligt onze dienst studiekeuzebegeleiding me ook nauw aan het hart. Ik geloof namelijk dat je door diepgaand onderzoek kan komen tot de richting die echt bij iemand past. Ons traject biedt wat ik vroeger bij mijn studiekeuze gemist heb.
"Studiekeuzebegeleiding biedt alles, wat ik vroeger gemist heb..."
Hoe viel de studierichting psychologie je mee toen je er eenmaal aan begon?
Ik vond het wel interessant maar ik merkte al snel dat mijn interesse vooral uitging naar arbeids-en organisatiepsychologie. Hier kon ik bijdragen aan de werking van organisaties, aan menselijk kapitaal, processen efficiënter doen verlopen… Ik koos voor een Erasmus project aan een business school in Parijs en deed mijn master in Work & Organisational Psychology.
Vanuit honger naar kennis, besloot ik om nog een extra opleiding te doen na mijn master: een manama HRM aan de Antwerp Management School. In deze opleiding werd je vooral voorbereid op de arbeidsmarkt. Je werd gedwongen om feedback te geven en te reflecteren op je eigen functioneren. Ik werd er voor het eerst geconfronteerd met onhandige dingen die ik deed zoals te vaak op de voorgrond te willen treden. Hierdoor kon ik er mee aan de slag en ben ik een aangenamer mens en teamlid geworden.
En hoe verliep het werk zoeken na je studie?
Na mijn opleiding was het voor mij een vanzelfsprekendheid om voor HR consulting te kiezen. Opnieuw vanuit “ik wil organisaties beter kunnen maken”.
Ik solliciteerde bij de grote Brusselse consulting organisaties omdat me verteld werd dat dit een goede carrière-zet zou zijn. En dat ik bovendien veel zou leren. Maar het solliciteren liep niet van een leien dakje. Ik werd vaker genekt door mijn tekort aan kennis Frans.
"Solliciteren verliep niet van een leien dakje,
ik werd meermaals genekt door een tekort kennis Frans"
Solliciteren voor zo'n firma is vaak een heel proces en loopt in verschillende rondes.
Ik slaagde erin een goede beurt te maken tijdens de verschillende assessment proeven bij Accenture en mocht door naar de laatste ronde; die van het interview. Na dit interview kreeg ik terug dat ik niet weerhouden was voor de functie. Ik was teleurgesteld en weet tot op vandaag nog niet helemaal waaraan het lag: geen klik met de manager, antwoorden die niet in lijn lagen met de verwachtingen? Geen idee.
Ik besloot contact op te nemen met de assessoren waarbij ik in de eerste rondes een goede beurt had gemaakt. Zulke actie kenmerkt me wel; ik geef niet zomaar op. Ik gaf alles om de organisatie toch te overtuigen van mijn motivatie. Uiteindelijk kreeg ik toch de kans om er te starten, weliswaar in een ander departement. Ik startte in HR technology consulting. Hier ben je vooral gericht op de technologie om HR processen te ondersteunen.
"Ik geef niet zomaar op, ik besloot
om contact op te nemen met de assessoren"
En alsof Murphy’s law ermee gemoeid was, verliep ook mijn start binnen de organisatie niet zoals gepland. Ze werven binnen zulke organisatie altijd ruim om genoeg personeel te hebben voor de toekomst. Samen met mij startte +- 100 nieuwelingen op. Het nadeel is dat je niet altijd meteen een project toegewezen krijgt en soms op de bank moet blijven zitten, wachtend op een project. Je krijgt dan allerhande, soms onbenullige taken toegewezen en gaat andere projecten ondersteunen. Ik moest maar liefst 5 maanden wachten op mijn eerste project en zoiets is niet goed voor je motivatie.
"Het wachten knabbelde aan mijn motivatie"
Mijn eerste grote project was er eentje rond een nieuwe HR-tool Workday. Ik kreeg meteen een mooie kans en mocht een internationaal project mee leiden. Al heb ik er ook hard voor moeten werken: ik ging "the extra mile" en deed in de verscheidene rollen die ik kreeg steeds meer als van me verwacht werd. In de 2 jaar dat ik bij Accenture werkte heb ik ontzettend veel geleerd.
Waarom ben je gestopt bij Accenture?
Ik kwam op een punt dat het teveel werd. Ik werkte dagelijks 12 uur voor Accenture en daarnaast had ik mijn zelfstandige activiteit als fotograaf ook nog. In de avonduren was ik bezig met klantengesprekken, boekhouden, marketing, foto’s bewerken en de weekends waren gevuld met fotoshoots van huwelijken.
Ik ging op zoek naar een hoofdjob die me meer vrijheid en flexibiliteit zou geven om te ondernemen en liet fotografie langzaam maar zeker los. Mijn passie lag immers bij het ondernemen en niet zozeer bij fotografie. Ik ging aan de slag als zelfstandig technology consultant bij Sanofi. Hier ondersteun ik HR-processen over de hele wereld door het Workday systeem op de noden van HR af te stemmen.
Toen kwam jij, Ann, met de vraag of ik niet mee in Anthentiek wilde stappen. De zaak groeide en je kwam op een punt waar je moest beslissen om uit te breiden of cliënten te weigeren. Ik kwam mee aan boord en we kozen voor groei. We vullen elkaar aan. Jij wordt niet warm van zaakvoerderschap of van management… Ik wel.
"We vullen elkaar perfect aan"
Momenteel combineer ik een full-time rol bij Sanofi met een part-time rol bij Anthentiek (Nu Kurago). Ik sta in voor de personeelszaken, doe de boekhouding, zorg dat de website er staat, doe de rekrutering, de marketing, zorg voor de infastructuur, beslis over de projecten, doe aan netwerken, werk aan de uitbouw van de zaak...
En natuurlijk is die combinatie soms pittig, maar tegelijkertijd heb ik het geluk dat ik beide jobs graag doe en er bakken energie uit haal! Ik mag dagelijks projecten vormgeven, organisaties beter maken waardoor “werk” voor mij zelden als “werk” aanvoelt.
"De combi van jobs is soms pittig,
maar ik haal er bakken energie uit!"
Wat zijn terugkijkend de moeilijke momenten in je loopbaan?
Alle stappen die ik buiten mijn comfortzone heb gezet. Deze gingen onvermijdelijk gepaard met angst en gedachten als: “gaat het me wel lukken?”. Ik weet nog dat ik net de overstap had gemaakt naar mijn job als zelfstandig consultant en voor het eerst op weg was naar mijn nieuwe opdrachtgever in Parijs. Dan zit je op de Thalys met een klein hartje en denk je toch wel even “doeme, wat heb ik nu gedaan” en “gaat het me wel lukken?”.
Op zulke moment is het belangrijk je angst toe te kunnen laten en toch de moed te vinden om de nodige stappen te zetten. Dat is ook wat we mensen met Anthentiek (nu Kurago) willen leren.
"Dan denk je toch wel even: gaat het me wel lukken?"
Zijn er ook zaken die je moeilijk vindt aan het zelfstandig zijn?
De onzekerheid die er soms mee gepaard gaat. Als freelance consultant werk je op projectbasis en krijg je korte termijn contracten. Telkens wanneer zulke einddatum dichter komt, is het spannend om te horen of mijn contract al dan niet verlengd zal worden.
Ook is je werk nooit af. Als ik naar Anthentiek (nu Kurago) kijk, zijn er altijd sluimerende zaken, projecten die we kunnen opzetten, nieuwe diensten om uit te rollen. Het is dan ook gemakkelijk om veel tijd voor de zaak door te brengen, fysiek maar zeker ook mentaal. Hoe groter we worden – we zijn intussen met 10 medewerkers en een groot team freelancers - hoe meer ballen je op hetzelfde moment in de lucht moet houden.
Momenteel volg ik een programma om efficiënter te werken bij Ellen. Ik heb er mogen
proeven van mindfulness en merk dat het me helpt om de tijd die ik thuis spendeer ook echt thuis te zijn en niet bij de boekhouder die ik nog moet contacteren .
Heb jij tips voor mensen die vastlopen in hun loopbaan?
Mij helpt de wetenschap dat alles altijd goed komt en dat we als mens heel wat kunnen dragen… We hebben al heel wat watertjes door zwommen en er was altijd weer een morgen. Ik probeer te leren uit tegenslagen, mezelf de vraag te stellen wat ik eruit kan meenemen opdat het niet voor niks is geweest.
"Piekeren helpt je niet verder,
actie ondernemen en creatief nadenken wel!"
Vaak zeg ik al lachend “dat gaat niet,bestaat niet”, maar ergens zit daar voor mij wel een waarheid in. Als oplossing A niet werkt, dan zijn er nog heel wat letters in het alfabet om uit te proberen. Blijven zitten en piekeren gaan je niet helpen, actie ondernemen en creatief nadenken wel.
Een andere lijfspreuk van me is “if we wait until we are ready, we will be waiting for the rest of our lives”. Ik zie veel mensen rondom me die blijven hangen in denken, plannen en te weinig tot actie komen. Ik denk dat je als mens en zeker als ondernemer soms moet durven doen zonder dat je “klaar” bent. Je kan onderweg nog verfijnen en bijsturen, je moet fouten durven maken.
Neemt natuurlijk niet weg dat ik denk dat je op bepaalde gebieden wel bedachtzaam te werk moet gaan. Ik ben bijvoorbeeld heel selectief in het kiezen van de mensen waarmee ik samen werk (boekhouder, verzekeringsmakelaar, juridisch adviseur) omdat ze zo'n belangrijke rol spelen. Een laatste tip is dan ook: netwerk, omring je door goede adviseurs en durf hulp zoeken waar nodig.
Wat hoop je dat klanten en medewerkers van je zeggen aan het einde van je loopbaan?
Ik hoop dat klanten van me zeggen dat ik een can-do mentaliteit had en resultaat aflever. Ik vind het ook belangrijk om voor de nodige dosis fun op de werkvloer te zorgen. Werken is zoveel leuker als er ruimte is voor luchtigheid en plezier.
Ze mogen ook van me zeggen dat ik open en eerlijk was. Ik durf zaken in vraag stellen en ga moeilijke onderwerpen niet uit de weg. Dit is mijn manier om duurzame relaties op te bouwen en om bedrijven “echt” verder te helpen. Je helpt immers niet door steeds ja te knikken en de ander steeds naar de mond te praten.
Van onze medewerkers hoop ik dat ze zeggen dat ze graag voor Anthentiek (nu Kurago) gewerkt hebben. Dat ze in Anthentiek (Kurago) een plek vonden waar ze zichzelf konden zijn, konden leren. Ik vind het belangrijk dat ze de vrijheid ervaren om te doen wat ze graag doen en zich gesteund voelen door ons.
En natuurlijk, de rode draad in mijn verhaal, ik hoop dat ik op het einde van mijn loopbaan kan terugkijken op duizenden verhalen van organisaties en mensenlevens die we beter hebben gemaakt.
Bedankt voor je tijd Glenn.