Ik interviewde Karin over haar loopbaan, over het jaar 2016 waarin het allemaal teveel werd en over hoe ze haar job als therapeut combineert met haar rol als mama van 2. Ze vertelt je waarom op pauze duwen mag en hoe mildheid in ouderschap je een heel stuk op weg kan helpen.
Vertel eens iets over je loopbaan?
Waar moet ik beginnen (lacht)? Ik ben begonnen in Maastricht aan de hogeschool in de richting social work en dit vanuit oprechte interesse in de mens. Toen ik de richting afrondde, had ik honger naar meer en en ben toen naar de universiteit van Nijmegen gegaan om daar met klinische orthopedagogie te starten. De overstap van hogeschool naar unief was best spannend. Ik denk dat de universiteit op mijn 17 misschien een beetje te overweldigend geweest zou zijn, maar op dat moment was ik er wel klaar voor. Mijn stage liep ik bij bureau jeugdzorg en mijn eerste “echte” werkervaring was die van orthopedagoog in het MBO. Dit is vergelijkbaar met het beroepsonderwijs in België. Ik vond het leuk om met jongeren te werken en had altijd het gevoel dat ze nog te vormen waren, in het begin van hun leven stonden. Ik vind het ontzettend interessant om daar bij te kunnen sturen, hen te helpen inzicht te vergaren in zichzelf en naast hen te staan in de zoektocht naar hun identiteit . De combinatie van werken in een privé praktijk en van orthopedagoog in het onderwijs deed ik 6 jaar.
In die periode kwam ik mijn man tegen. Hij kwam uit België en ik besloot hem te volgen. Dat betekende wel dat ik me helemaal moest heroriënteren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat toch wel een beetje onderschat had. Je loopt een pad in Nederland en moet dan plots helemaal switchen. Zowel het onderwijs als de sociale sector in België en Nederland zijn immers volledig anders georganiseerd.
Hoe was het om van Nederland naar België te komen?
Mijn Nederlandse roots leek gelukkig in mijn voordeel te spelen bij het solliciteren. Men leek wel geïnteresseerd te zijn in iemand die haar studies elders had gedaan. Wel was de sollicitatieprocedure anders en soms wat overweldigend. In België zit je soms tegenover 4 of 5 assessors in meerdere rondes. In Nederland gebeurt dat veel minder. In de beginperiode werd ik het ook een aantal keer net niet. Dat was toch moeilijk. Uiteindelijk kreeg ik dankzij een vriendin een job als teambegeleider in Bethanië. Ze zochten iemand en het was dringend en ik bleek het geknipte profiel te zijn. Dat was de eerste stap in de werkscène in België. Het was een vervangcontract maar het heeft wel deuren opengezet voor me.
Is het werken in België en Nederland verschillend?
Toch wel. Vooral op het gebied van communicatie zijn Belgen toch een stuk voorzichtiger, iets minder direct. In het begin vroeg ik me dan ook vaak af: “Waarom legt men dit niet gewoon op tafel? Waarom zoekt men zo ontzettend lang naar de juiste manier om dit te brengen? Ik ervoer ook iets meer hiërarchie in Belgische organisaties waardoor er soms beslissingen genomen worden door het beleid zonder dat er betrokkenheid of inspraak van op de werkvloer mogelijk was. Ik denk niet dat die verschillen persé negatief waren, ik heb er zeker ook dingen uit geleerd.
"In het begin vroeg ik me dan ook vaak af; waarom
zoekt men zo verschrikkelijk lang naar de juiste
manier om dit te brengen?"
Hoe ging het verder na je eerste werkervaring in België?
Omdat mijn eerste job een vervangingscontract was, ben ik steeds actief blijven solliciteren. Daarna kwam ik terecht bij het CGG als teamcoördinator. Deze job boeide me omdat ik op de werkvloer stond, mocht meedenken rond het beleid en het team mocht aansturen.
Na bijna 3 jaar maakte ik de overstap naar Anthentiek, waar ik op dit moment parttime werk. Hier doe ik de combinatie van loopbaancoaching en therapie en sta ik ook een stukje in voor het teamgebeuren. En voor de rest ben ik mama van 2 schatten van kinderen, partner, huisvrouw en alles in 1.
Heb je ook moeilijke momenten gekend in je loopbaan?
Ja hoor. 2016 was zulk moeilijk moment voor me. Alles kwam tegelijk. Ik deed mijn opleiding systeemtherapie, zat midden in een verbouwing, was net mama geworden en mijn nieuwe job bleek niet te zijn wat ik gehoopt had. Ik kan me nog een moment herinneren dat ik bezig was met de eindopdracht voor mijn therapieopleiding met een baby in mijn armen, een peuter die rondliep en de verbouwingsplannen langs me op tafel. Dat beeld zegt wel genoeg.
"Alles kwam tegelijk. Ik deed mijn opleiding
systeemtherapie, zat midden in een verbouwing,
was net mama geworden en mijn nieuwe job
bleek niet te zijn wat ik gehoopt had."
Het was teveel en dat heb ik gevoeld. Er kwamen heel veel vragen bij me op “is dit de job die ik wil blijven doen?” en “word ik hier gelukkig van?”. En het moeilijke was dat ik geen antwoord had op die vragen. Je begint aan alles te twijfelen en dat is moeilijk.
Je loopt vast in je carrière omdat de job waar je veel verwachtingen in had gelegd niet de juiste blijkt en aan de andere kant ligt er daarnaast zoveel op je bord dat je je afvraagt hoe je in godsnaam alles gecombineerd krijgt.
"Het was teveel en dat heb ik gevoeld."
En hoe ben je hier dan mee omgegaan?
In het begin ben ik vooral blijven doorgaan, zoals ik altijd deed. Ik ging gesprekken aan met de leidinggevende, deed mijn best om processen te veranderen,… Ik smeet me, maar het ging niet… Ik voelde weinig ruimte of draagvlak. En dat was frustrerend en teleurstellend tegelijkertijd.
Alsof het zo moest zijn, kwam ik op een bepaald moment een quote tegen “there is a difference between giving up and knowing when you have had enough”. Dat was een heel belangrijk moment voor me. Ik besefte dat ik niet faalde, maar dat ik gewoon niet in de juiste job zat. Eentje waarin ik kon groeien en mijn kracht kwijt kon. Dat was een enorme verlossing.
"Ik smeet me, maar het ging niet...
Ik ging voor loopbaancoaching.
Ik mocht voor het eerst hulp zoeken van mezelf,
eerder moest ik alles alleen kunnen"
Ik ging voor loopbaancoaching. En ook dat was nieuw. Ik mocht voor het eerst hulp zoeken van mezelf, daarvoor moest ik alles alleen kunnen. En toen kwam ik bij jou (Ann) terecht. Je hebt me vragen gesteld die me deden nadenken, me perspectief deden nemen en dat had ik toen echt nodig.
Heb je tips voor mensen die in zulke situatie terecht komen? Mensen die twijfelen aan hun job of voor wie het even allemaal te veel is?
Allereerst denk ik dat je moet proberen om jezelf ruimte te geven als je vastloopt. Dat kan best lastig zijn, want veel mensen leven volgens het “altijd maar blijven doorgaan” principe. Ikzelf trouwens ook. Ik voelde dat in alles dat ik lucht nodig had. Het was dat ofwel crashen... Dus ik nam een maand pauze, nam afstand van mijn job zodat ik de dingen weer helder kon gaan zien. Ik ging veel wandelen en sprak met mensen die dichtbij me stonden. Zo kwam er stapsgewijs meer en meer ruimte om te voelen en merkte ik dat ik mijn job als therapeut nog steeds graag deed en dat gedachten aan wegbewegen uit de sociale sector een vlucht bleken te zijn. Het was de werkomgeving die niet bleek te passen
"Ik voelde in alles dat ik lucht nodig had.
Het was dat of crashen…."
Ik ging toen voor de eerste keer anders kijken, de manier waarop ik naar solliciteren en werken keek omdraaien. Vroeger dacht ik “je past je aan in de werksetting die je krijgt en je zorgt gewoon dat het lukt”. Nu denk ik dat je je moet afvragen “wat wil ik nu eigenlijk zelf van een job en een werkomgeving”. En pas als je dat duidelijk hebt, kan je gericht op zoek gaan, vertrekkend vanuit jouw kwaliteiten en noden.
Ik kwam erachter dat ik een kleine werksetting zocht, geen logge grote organisatie. Dus ik trok mijn stoute schoenen aan en mailde je. Ik denk ook dat je op een bepaald moment moet durven springen. En natuurlijk is er angst voor de teleurstelling, maar je hebt uiteindelijk zo bij jezelf stil gestaan dat je voelt dat je die andere kant uit moet. En als je dan 1 keer de sprong hebt gemaakt, mag je opnieuw voelen hoe het is en van daar uit bijsturen.
Je combineert je job bij ons ook met een rol als mama van 2 kinderen, hoe is dat?
Vanaf het moment dat ik mijn dochtertje kreeg ben ik heel bewust 4/5de gaan werken. Toen mijn zoontje erbij kwam merkte ik dat het lastig werd om alles gecombineerd te krijgen. Mijn man is zelfstandige en werkt meer dan voltijds en ik voelde dat ik voortdurend aan het rushen was. We besloten toen samen dat het ons meer rust zou geven als ik part-time zou werken zolang de kinderen klein zijn. Dat was opnieuw een stap, want je bent ambitieus en carrière-minded en tegelijkertijd vind je het moederschap ook ontzettend belangrijk… Ik stelde me op het begin ook vragen als “maar anderen werken wel full-time met kinderen, hoe doen ze dat dan?”. Nu weet ik dat iedereen andere waardes heeft in zijn leven en ik niet hoef te kijken naar wat anderen aan kunnen. Het gaat om wat voor mij en ons goed voelt en belangrijk is. Ik heb er intussen echt vrede mee. Ze hebben me nodig op deze leeftijd en ik wil er voor hen zijn. Wanneer ze iets groter zijn kan ik opnieuw wat meer gaan werken.
Sinds ik moeder ben en werk word je ook meer afgegrensd of je dat nu wilt of niet. Want de school is uit en je wil er staan. Dus stoppen met werken. Vroeger kon je best een uurtje langer werken of een babbeltje slaan, maar nu kan dat niet. Je hebt immers niet alleen een verantwoordelijkheid te dragen op de werkvloer maar je wil er ook zijn voor je kinderen en je gezin. Soms is het best heftig al die ballen tegelijk in de lucht proberen te houden. Je gaat van volledige focus op je job naar “ok ik moet nog naar de bakker, ik moet hun tas nog klaar maken, ik moet…”… Je staat eigenlijk altijd aan.
"Soms is het best heftig al die ballen tegelijk
in de lucht proberen te houden.
Je staat eigenlijk altijd aan."
Heb je tips voor de werkende mama’s?
Zorg dat je kan praten met andere mama’s of vriendinnen, zodat je kan delen. Ook steun zoeken bij je partner, communiceren en afstemmen is belangrijk. En zeker zelfzorg. Daar hamer ik ook echt op tijdens mijn therapieën. Voor jezelf zorgen helpt je om de mama te zijn die je wilt zijn. Je geeft enerzijds het goede voorbeeld en zelf ben ik gewoon een positievere en aangenamere mama als ik ook voor mezelf zorg. Dat heeft me over het schuldgevoel gezet dat heel veel mama’s zo vaak ervaren.
Het grappige is dat als je een slechte werkdag hebt gehad of je onder veel druk staat, je kinderen je vaak nog spiegelen. Op die momenten zijn ze vaak extra druk of lastig… Op die momenten probeer ik mezelf echt een time-out te gunnen. Ik zonder me dan een kwartiertje af en zeg dan ook heel open en eerlijk tegen hen “mama heeft nu even een slechte dag en kan nu even iets minder hebben”… Want ja soms heb je gewoon een korter lontje of ben je sneller geïrriteerd… Is dat leuk? Nee. Maar het hoort erbij, net zoals je daarna schuldig voelt omdat je niet zo had willen reageren. Maar that’s life. Mildheid naar jezelf als moeder is belangrijk. Al vind ik dat zelf ook vaak een hele lastige.
We hebben intussen een heel interessant gesprek over jouw loopbaan erop zitten, maar wat kenmerkt nu eigenlijk jouw loopbaanbegeleiding?
Ik ga altijd uit van de kracht van de mensen. Ik wil hen motiveren opdat ze gaan geloven in hun eigen kracht. Ik denk dat dat mijn werkwijze typeert. Ik zoek naar hun sterktes en kwaliteiten, geef hen deze terug en voel soms gewoon dat mijn enthousiasme overslaat. Dan zeggen mensen bijvoorbeeld “ik kan niet wachten om thuis te komen en hiermee aan de slag te gaan”. En dat vind ik een hele voldoening gevende beleving. Ik denk dat het systeemgerichte trouwens ook wel een beetje typerend is in mijn loopbaanbegeleiding. Ik heb oog voor relaties in de werkcontext en hoe mijn cliënt zich daartoe verhoudt. En daarnaast probeer ik ook vooral langs de cliënt te gaan staan, te delen waar het helpt…